Opgeven is geen optie!

De vijfendertigjarige Natascha Hoefhamer uit Schijndel beoefent op hoog niveau rolstoeltennis. De weg hierheen was op zijn zachts gezegd niet gemakkelijk. Natascha leeft met CRPS (Complex Regionaal Pijn Syndroom). Een aandoening die ze kreeg na een zeer onfortuinlijke val op haar achttiende.
 

Sport heeft altijd hoog in het vaandel gestaan bij Hoefhamer. Als jong meisje was ze vaak op het hockeyveld te vinden. Destijds speelde ze voor HC Geleen, samen met Maartje Paumen. “Tijdens een training viel ik nogal ongelukkig en verzwikte mijn enkel”, vertelt ze. “Later constateerde de huisarts nog wat scheurtjes in mijn enkelbanden. Dat werd dus zes weken revalideren waar ik vol goede moed aan begon. Maar het ging niet goed, mijn voet herstelde niet. Hij voelde steenkoud aan en na het verwijderen van de tape werd dat niet beter. Ik kon minder goed lopen, had altijd pijn en kon geen warmte verdragen aan mijn voet. Het ging eigenlijk met de week slechter. Uiteindelijk werd CRPS geconstateerd.”
 

Van hockey naar tennis

Hoefhamer kwam terecht in het medische circuit. “Met twee tot drie keer per week fysiotherapie moest ik leren leven met de pijn”, gaat ze verder. “En ik kreeg te horen dat sporten er niet meer in zou zitten. Nou, dat viel natuurlijk tegen. Ik als sportfanaat die daar mee zou moeten stoppen. Ik moest wat anders verzinnen. Al vrij snel heb ik me toegelegd op rolstoeltennis. Dat zijn eigenlijk twee sporten ineen. Zestig procent van de training is mobiliteit en rollen met de rolstoel, de overige veertig is techniek, het daadwerkelijke tennis dus. Ik ben ontzettend gedreven en heb heel hard gewerkt, op mijn eenentwintigste stond ik in de top vijftien van Nederland.”
 

Één komt zelden alleen

Alsof het hebben van CRPS nog niet voldoende is is Hoefhamer (buiten haar schuld om) daarna nog twee keer betrokken geweest bij een auto ongeluk. “Als ik het zo vertel dan lijkt het wel uit een slechte film te komen”, zegt ze. “Maar het is toch allemaal werkelijk waar gebeurd. Er volgde wederom een medisch traject met operaties en therapieën. Mijn sportcarrière lag wéér stil. Ik wilde zo snel mogelijk terug zijn in de sport en voelde me ook verantwoordelijk naar mijn sponsoren. Ook bedacht ik me dat een betaalde baan vinden lastig zou worden voor mij. Het zou toch geweldig zijn wanneer ik met de sport mijn geld kon gaan verdienen. Sinds 2008 heb ik daarvoor mijn eigen stichting opgericht ‘Wheels for Life’.”
 

Grafisch vormgever

Vroeger, ten tijde van die val, volgde Hoefhamer een opleiding in de zorg. “Dat zit er niet meer in natuurlijk, ik ben inmiddels volledig afgekeurd”, vervolgt ze. “Ik heb me omgeschoold tot grafisch vormgever. Momenteel werk ik vrijwillig bij Netstitch (een bedrijf in Schijndel waar mensen met een beperking werken en worden opgeleid, red.). Zij maken dan rechtstreeks een bijdrage over naar de stichting of naar mijn trainer zodat geïnvesteerd kan worden in de sport. Ik zou nog wel wat meer kunnen doen waardoor ik nóg meer kan investeren in mijn sport. Hierbij kan ik wel wat hulp gebruiken. Vrijwilligers die denken wat te kunnen betekenen zijn altijd welkom. Ik ben op zoek naar mensen met een creatieve geest, met administratieve vaardigheden of misschien iemand met tenniservaring. Ik train drie keer per week in Bennekom, daar zit de specialist in rolstoeltennis. Met mijn trainer Aad Zwaan heb ik een goede klik. Het toeval wil dat hij nu ook bondscoach is van het rolstoeltennisteam in Sri Lanka, mijn geboorteland." 
 

Het doel bereiken

"Mijn doelstelling is om aansluiting te kunnen vinden met de wereldtop. Om mijn droom te kunnen verwezenlijken heb ik de hulp van het bedrijfsleven hard nodig. Wie weet bereik ik de paralympische spelen van 2024? Samen een doel bereiken en verbonden zijn aan een spectaculaire uitdaging, dat is mijn streven. Een ambitieuze sporter samen met het bedrijfsleven, elkaar helpen en versterken. Yes we can do it!” besluit de enthousiaste tennister.

Terug naar het nieuwsoverzicht